Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

...ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών

Στα πλαίσια του ιδεολογικού πολέμου που διεξάγει όλο και εντονότερα η εξουσία προς κάθε πολιτικό χώρο που την απειλεί έχει καθιερωθεί ο χαρακτηρισμός «κουκουλοφόρος». Ετυμολογικά κι ερμηνευτικά στα νέο-ελληνικά λεξικά αναφέρεται κουκουλοφόρος: ο [kukulofóros] O18 : άτομο που έχει καλυμμένο το κεφάλι του με κουκούλα, έτσι ώστε να μην είναι δυνατό να αναγνωριστεί [λόγ. κουκούλ(α) -ο- + -φόρος]. Άρα υπό αυτή την έννοια όλοι ήμασταν κάποια στιγμή κουκουλοφόροι. Η «πολιτική» (λέμε τώρα) ή καλύτερα, η καθεστωτική σημασία της λέξης αναφέρεται για να προσδιορίσει συνήθως άτομα του ακροαριστερού και του αναρχικού χώρου που καλύπτοντας (για λόγους αυτοάμυνας) τα πρόσωπά τους επιδίδονται σε παραβατικές για τα υπάρχοντα πλαίσια νομιμότητας ενέργειες (είδαμε στη πράξη ότι το ίδιο ΔΕΝ ισχύει για όλους τους πολιτικούς (με εισαγωγικά ή χωρίς) χώρους, έστω κι αν πράττουν το ίδιο ακριβώς, όπως για παράδειγμα στα επεισόδια που έγιναν στις 2/2/2007 τα ΜΜΕ έκαναν λόγο για «ακροδεξιούς και κουκουλοφόρους»). Εν πάση περιπτώσει, εδώ πρέπει να δούμε ποιος είναι «κουκουλοφόρος» γιατί τελευταία οι σημασίες συγχέονται.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Θεσσαλική Ηχώ (Φ. 16853, έτος κυκλ. 53, 16/12/2008) ο υπουργός (κατά της) Παιδείας Ευρ. Στυλιανίδης απέστειλε έγγραφο non-paper στα γραφεία Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Θεσσαλίας με εντολή να συγκεντρώσουν στοιχεία των εκπαιδευτικών που κατέβηκαν στις διαδηλώσεις της μαθητικής κοινότητας για τη κρατική δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Εν ολίγοις, αν το δημοσίευμα ευσταθεί, το κράτος ζητά από τα θεσμικά του όργανα που το ίδιο τοποθέτησε (το πώς είναι μια άλλη κουβέντα) να φορέσουν τις (κρατικές) κουκούλες και να «δώσουν» όποιον τόλμησε να εναντιωθεί. Από τη μία, αυτό ερμηνεύεται ως τακτική τρομοκράτησης της κοινωνίας. Από την άλλη, δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας που έχει φορέσει το «δημοκρατικό» της κοστούμι για να κρύψει τα συγκεντρωτικά χαρακτηριστικά της.

Το κράτος στέλνει μήνυμα στα «απείθαρχα» μέλη της κοινωνίας ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί παρεκκλίνουσες συμπεριφορές. Πριν όμως φτάσουμε σε αυτό το σημείο έχει χτιστεί το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται θεσμικά το κράτος. Ίσως είναι υπερβολή, αλλά τέτοιες πρακτικές μας φέρνουν πολύ πίσω, σχεδόν 40 χρόνια. Μάλλον η αποχουντοποίηση δεν έφτασε στο τέρμα της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι λογικές χαφιεδισμού και πρακτικές φακελώματος πολιτικών φρονημάτων δεν είναι σε καμιά περίπτωση χαρακτηριστικά δημοκρατικά συντεταγμένης πολιτείας, αλλά εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας που βασίζεται στη δημιουργία φοβικού συνδρόμου, στη κρατική τρομοκρατία, στη λείανση της ριζοσπαστικής συνείδησης και στη διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Οι πραγματικοί κουκουλοφόροι δραστηριοποιούνται στην ίδια κοινωνία με εμάς. Δεν είναι αυτοί που θέλουν τα ΜΜΕ, η ΝΔ, οι τηλεπλασιέ και το ΚΚΕ. Είναι οι ρουφιάνοι που η εξουσία τους φοράει τη κουκούλα. Με το αζημίωτο φυσικά…



*Ο Στυλιανίδης δημιούργησε ηλεκτρονική διεύθυνση ώστε να στέλνουν εκεί τους προβληματισμούς τους οι μαθητές. Αν τυχόν βρει χρόνο από τα μπουζούκια και τα ξενύχτια και διαβάσει τα mail, πώς είμαστε τόσο σίγουροι οτι δεν θα φακελωθούν οι προβληματισμένοι μαθητές;

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Λίγα λόγια (ακόμα) για τη κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου

17 Νοέμβρη 1985. Η εξουσία μέσω των μπάτσων και των κάθε λογής παρακρατικών λειτουργών της έρχεται να μας θυμίσει αυτό που ο περισσότερος κόσμος έχει ξεχάσει, αυτό που πολλοί αγνοούν και μόνο κάποιες «μειοψηφίες» φώναζαν (μάλλον μάταια): Ο Μιχάλης Καλτεζάς ετών 15 δολοφονήθηκε από τον μπάτσο Μελίστα στο όνομα του κράτους. Τώρα, 23 χρόνια μετά, πόσο τρομακτικά επίκαιρο μοιάζει το εξώφυλλο της εφημερίδας Τα Νέα στο φύλλο της 18/11/1985 (φωτο)! Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα. Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά: στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας σκότωσε τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο-Ανδρέα Γρηγορόπουλο.

Σαν μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης, σεβασμού κι απόδοσης τιμής προτιμήσαμε να βγάλουμε το κείμενο μετά την εξόδιο ακολουθία του Αλέξανδρου. Δεν προσπαθούμε σε καμιά περίπτωση να προσδώσουμε ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν μας αρκεί μια λιτή καταδίκη των όσων συνέβησαν. Αυτό το τελευταίο το αφήνουμε στα κομματόσκυλα και τους γραφειοκράτες. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις ξέρεις ότι υπάρχουν τόσα πολλά να πεις αλλά ταυτόχρονα δεν ξέρεις αν υπάρχουν οι λέξεις. Για το θύμα δεν θα θέλαμε να μιλήσουμε, διαχωρίζοντας τη θέση μας από κάθε χυδαίο λασπολόγο και παντογνώστη που έσπευσε να κρίνει τη προσωπικότητά του και τον ιδιωτικό του βίο (θερμή παράκληση προς τον καθένα: ας αφήσουμε το παιδί να ησυχάσει). Με πάσα υποκειμενικότητα κι ίσως με όχι και τόσο «καθαρό» μυαλό θα επιχειρήσουμε να κάνουμε δυο-τρεις παρατηρήσεις προσεγγίζοντας το θέμα από τη δική μας –πολιτική– οπτική.

ΑΛΛΕΣ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ

Ξεκινώντας και πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, έχουμε ακούσει για κάθε περιστατικό (σοβαρό ή σοβαρότατο) ότι είναι μεμονωμένο. Πλέον μεμονωμένοι είναι αυτοί που το πιστεύουν κιόλας. Αναφέρουμε κάποιες περιπτώσεις που έτσι κι αλλιώς είναι γνωστές:

  • Ιάκωβος Κουμής – Σταματίνα Κανελλοπούλου (δολοφονούνται στις 17/11/80 – τα ονόματα των μπάτσων δεν έγιναν ποτέ γνωστά)
  • Κάθριν Τζον Μπουλ – 22 ετών (δολοφονήθηκε από τον τον Ν. Σταθόπουλο τον Αύγουστο του 1985)
  • Μιχάλης Καλτεζάς - 15 ετών (δολοφονήθηκε από τον Αθ. Μελίστα στις 17/11/85)
  • Μανώλης Κανδαλέων – 17 ετών (δολοφονήθηκε τον Φεβρουάριο του 1986)
  • Δημήτρης Κίκερης – 15 ετών (δολοφονήθηκε από τον Γρ. Σπυράκο τον Μάρτιο του 1990)
  • Γιάννης Τζίτζης – 25 ετών (δολοφονήθηκε από τον Η. Σταματόπουλο τον Απρίλιο του 1993)
  • Θοδωρής Γιάκας – 28 ετών (δολοφονήθηκε από τον Ευ. Λαγογιάννη τον Ιανουάριο του 1994)
  • Φαντίλ Ναμπούζι – 20 ετών (δολοφονήθηκε –για δύο κλεμμένα καρπούζια– από τον αγροφύλακα Αθ. Μάτο τον Ιούνιο του 1996)
  • Χριστόφορος Μαρίνος (δολοφονήθηκε από τις ειδικές δυνάμεις στις 23 Ιουνίου 1996)
  • Τάσος Μουράτης – 45 ετών (δολοφονήθηκε –εξ επαφής, μπροστά στο παιδί του– από τον Δ. Τρίμη τον Νοέμβριο του 1996)
  • Ιωάννης Κεχαΐτης29 ετών (δολοφονήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1998)
  • Ευστράτιος Κυρέλης – 30 ετών (δολοφονήθηκε στις 27 Μαΐου του 1998)
  • Ηλίας Μέξης – 26 ετών (δολοφονήθηκε από τον Δ. Τσαγκράκο τον Αύγουστο του 1998)
  • Μάρκο Μπλάντοβιτς – 17 ετών (δολοφονήθηκε –σε σχολική εκδρομή– από τον Κ. Βαντούλη τον Οκτώβριο του 1998)
  • Σωτήρης Κατσιώτης – 18 ετών (έμεινε παράλυτος από σφαίρα στη σπονδυλική στήλη από τον Θ. Χαλουλάκο τον Φεβρουάριο του 2000)
  • Νικόλαος Λεωνίδης – 18 ετών (δολοφονήθηκε από τον Γ. Ατματζίδη τον Μάρτιο του 2000)
  • Μαρίνος Χριστόπουλος – 21 ετών (δολοφονήθηκε από τον Γ. Τυλιανάκη τον Οκτώβριο του 2001)
  • Ηρακλής Μαραγκάκης – 22 ετών (δολοφονήθηκε τον Δεκέμβριο του 2003)

Δεν πρόκειται να αναφέρουμε όλους τους φόνους του κράτους για έναν και μόνο λόγο: είναι αμέτρητοι. Το όνομα του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου έρχεται να μεγαλώσει (πόσο ακόμα;) τη λίστα. Η αστυνομία ως θεσμικός μηχανισμός έχει συνδεθεί ουκ ολίγους φορές με (κατά)μαυρες σελίδες της ιστορίας. Άδικα;

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ:

η διαμόρφωση της κοινής γνώμης

Βέβαια, τα ΜΜΕ πουλώντας θλίψη με δήθεν καταγγελτικό λόγο έπαιξαν το παιχνίδι τους. Όμως δεν περιμέναμε και κάτι άλλο. Είναι τελικά τόσο προβλέψιμοι που δεν μπορείς να μαντέψεις λάθος. Βάφτισαν τη δολοφονία «θανάσιμο τραυματισμό», απέκρυψαν το όνομα του δολοφόνου κι έδειξαν νωρίς-νωρίς τις προθέσεις τους. Ας είναι. Δεν εξεπλάγη και κανένας άλλωστε. Όπως δεν εξεπλάγη και κανείς από το «ξεζούμισμα» της τραγικότητας του γεγονότος (που ούτως ή άλλως αυτή υπάρχει στο μέγιστο βαθμό) στο βωμό του κέρδους και της θεαματικότητας.

Ακόμα, είναι αναμενόμενη η ιδεολογική (και λαϊκίστικη) επίθεση με την υπέρμετρη προβολή δράσεων και πράξεων που δεν συμβαδίζουν με τα δεδομένα πλαίσια νομιμότητας (εξάλλου, πολλές από αυτές αποδοκιμάζονται κι από μας τους ίδιους). Ήδη άρχισαν τα πρώτα «φιλεύσπλαχνα αισθήματα» των ΜΜΕ προς την «γενιά των 700 που θα μείνει στο δρόμο», προς τον «τίμιο και φτωχό που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με ένα μαγαζάκι-τρύπα και πανε οι αλήτες και το σπάνε» κτλ. Δεν γυρίζουμε την πλάτη σε τέτοια φαινόμενα κι όπως προειπώθηκε καταδικάζουμε πολλές ενέργειες που ξέφυγαν από κάθε συνειδητή πολιτική δράση όξυνσης του κοινωνικού ανταγωνισμού, αλλά δεν μας πείθει η στόχευση και οι προθέσεις των ΜΜΕ. Και βέβαια δεν πρόκειται να απολογηθούμε εμείς για όλα (ειδικά όταν συγκεκριμένα ντοκουμέντα με παρακρατικούς συσκοτίζουν τη κατάσταση, λ.χ. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=937920, http://www.tvxs.gr/v1403). Εξάλλου, οι κοινωνικοί αγώνες δεν εμπίπτουν σε όρους ενοχής και αθωότητας. Δεν είναι αθώοι. Δεν είναι ένοχοι. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ.

Εκτός αυτού είναι άξιο αναφοράς σε συνολικό επίπεδο πώς με περισσή ευκολία μπαίνουν στο ζύγι καμένα ΑΤΜ και ο θάνατος ενός παιδιού, εκτεταμένες καταστροφές και κρατικές δολοφονίες. Σε τελική ανάλυση, οι υλικές και οικονομικές πληγές μπορούν να επουλωθούν, αντίθετα με την ανθρώπινη ζωή.

Στην άλλη όχθη έχουμε μια κυβέρνηση που κρύβεται στο καβούκι της μην τυχόν και υπάρξει τηλεοπτικό πλάνο που να σχετίζει κάποιο κομματικό στέλεχος με όλα αυτά που γίνονται. Ούτε καν να καταδικάσουν δεν βγαίνουν! Μόνον ο Κακλαμάνης βγήκε να μας πει τι ωραία φιέστα θα κάνει για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα οι φιλήσυχοι πολίτες ζητώντας μάλιστα και κατάπαυση των διαδηλώσεων για τη περίδιο αυτή (λες και υπάρχει on-off!). Από κοντά και το ΚΚΕ που κατηγορεί τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α για "υπόθαλψη κουκουλοφόρων" και μιλάει για ειρηνικές διαδηλώσεις ενός μαζικού λαικού κινήματος. Για τη στάση του ΚΚΕ στις αντίστοιχες εξεγέρσεις της Γαλλίας δείτε εδώ http://indy.gr/other-press/ti-elege-to-kke, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να συγκριθεί με τις απόψεις του σήμερα οι οποίες παρατίθονται εδώ http://kke.gr/arcti.php?myid=856). Εν πρώτοις φαίνεται να "πιάνει" στις συντηρητικές ομάδες της κοινωνίας που ...κάτι θέλουν να πουν αλλά δεν ξέρουν πώς. Οι δημοσκοπήσεις κάπως σαν να ανεβαίνουν και οι "φιλήσυχοι" κατηγορούν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ενστερνιζόμενοι των απόψεων του ΚΚΕ. Από την άλλη όμως το ίδιο το κίνημα έχει απορρίψει τέτοιες λογικές. Όπως έχει απορρίψει (προ πολλού) καταλήψεις σχολών (πχ. Πάντειο) επειδή "το αποφάσισε η κεντρική επιτροπή του Κόμματος" καταλύοντας τη (μόνη ίσως) δημοκρατική διαδικασία, αυτή της Γενικής Συνέλευσης. Για ακόμα μια φορά οι εξελίξεις τους πρόλαβαν...

Ακόμα πιο προκλητικοί είναι οι πιο στενά εμπλεκόμενοι. Ο δολοφόνος παραμένει αμετανόητος όπως φαίνεται μέσα από το υπόμνημά του και μάλιστα κατηγορεί το παιδί αναφέροντας και ως ενοχοποιητικό στοιχείο το οτι «πήγαινε και στα Εξάρχεια» (από δω και στο εξής η περιοχή είναι ποινικοποιημένη από τον Κορκονέα – μόνο με άδεια…). «Ατυχές συμβάν» σύμφωνα με τον Καραμανλή. «Αδικαιολόγητη, αψυχολόγητη και σαφώς καταδικαστέα ενέργεια ενός μέλους της Ελληνική Αστυνομίας» χαρακτηρίζει τη δολοφονία ο πρόεδρος των ειδικών φρουρών Θεσσαλίας Χρ. Πούλιος. Φοβήθηκαν τώρα όλοι οι επίδοξοι πιστολέρο από αυτόν τον τόσο σκληρό χαρακτηρισμό! Βέβαια δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί αιφνιδιάστηκαν όλοι με τη στάση του υπουργού (κατά της) Παιδείας. Ο άνθρωπος είχε κανονίσει για μπουζούκια Σάββατο βράδυ και γήπεδο την Κυριακή. Και πήγε. Η ευθιξία και ο σεβασμός είναι ξένα στους εκμεταλλευτές. Μην απατάσθε από τα κροκοδείλια δάκρυα της εξουσίας. Δεν θα πενθήσουν οι ίδιοι τα θύματα από κρατικό χέρι που αυτοί έδρεψαν.

Αλλά αυτός που πραγματικά προκαλεί το κοινό αίσθημα είναι ο Αλ. Κούγιας, συνήγορος των δραστών) με τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του τύπου «το αν έπρεπε ή όχι να πεθάνει ο Αλέξης είναι κάτι που θα το αποφασίσει η δικαιοσύνη». «Ήταν θέλημα θεού» λέει. Υποθέτουμε οτι λογικά ακολουθεί το δόγμα που λέει οτι και η κακή δημοσιότητα δεν παύει να είναι δημοσιότητα, χωρίς να καταλαβαίνει οτι αυτο δεν ισχύει πάντα. Έχοντας φέρει απέναντί του όλη τη κοινωνία γίνεται θέμα και στα ξένα ΜΜΕ. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στη κρίση του κοινωνικού συνόλου. Ήδη ακούγονται ψίθυροι για διαγραφή του και πειθαρχική δίωξη από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, ενώ και το δικηγορικό γραφείο του έγινε στόχος επίθεσης. Για τον Αλ. Κούγια η δολοφονία ήταν παρεξήγηση (!). Μάταια πασχίζει να «χτίσει» το προφίλ του θύματος ως τραμπούκου, προβληματικού, αδιάφορου μαθητή, χούλιγκαν κτλ (λες κι έχουν όλα αυτά κάποια σημασία…) κι αντίστοιχα το προφίλ του δολοφόνου ως καλοκάγαθου, φιλήσυχου, οικογενειάρχη κτλ. Η κοινωνία δεν πείθεται με τίποτα. Δεν θα δώσουμε καμιά περαιτέρω απάντηση στον εν λόγω κύριο και στους ομοίους του παρά μόνο τούτο: τα κινήματα και οι κοινωνικοί αγώνες που (ανα)γεννώνται με αφορμή τη τελευταία κρατική δολοφονία ΔΕΝ είναι παρεξήγηση

Ο ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΙΑ

Επί της ουσίας είδαμε να διαδραματίζεται ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, όσο κι αν σοκάρει. Εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Είναι γεγονότα που εκτρέφονται κι αναπτύσσονται μέσα σε ένα καθεστώς ανοχής, αλληλοσυγκάλυψης κι ενθάρρυνσης. Δεν διαπράττονται από έναν, αλλά από ένα σύστημα που οπλίζει τα χέρια των εκάστοτε λειτουργών του. Είναι δολοφονίες του κράτους, διαπράττονται για το κράτος, από κρατικούς μηχανισμούς, στο όνομα του κράτους.

Υποψίες μας προκαλεί και η απόλυση του φωτογράφου Κώστα Τσιρώνη από την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Συμπτωματικά (;) τη παραμονή της απόλυσής του τράβηξε και δημοσίευσε φωτογραφία που δείχνει δύο άντρες των ΜΑΤ. Ο ένας σχηματίζει με το χέρι του το σχήμα του όπλου – προφανώς κοροϊδεύοντας και προκαλώντας. Ο δεύτερος δεν αρκείται στις πρόχειρες μιμήσεις: σημαδεύει με κανονικό όπλο. Το ποιος είναι χειρότερος μας προβληματίζει ακόμα… (η επίμαχη φωτογραφία παρατίθεται από το indymedia στη παρακάτω διεύθυνση συνοδευόμενη από εκτενέστερη αναφορά στο συμβάν http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=936420).

Το κράτος και τα σκυλιά του είχαν ήδη δείξει τα δόντια τους κι έμοιαζε σαν ρουλέτα που δεν ξέρει κανείς που θα σταματήσει η μπίλια. Οι μπάτσοι είχαν πάρει όλα τα πολιτικά, ηθικά και ποινικά άλλοθι από τα αφεντικά τους. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια οι ενδείξεις ήταν υπέρ-αρκετές. Στις φοιτητικές διαδηλώσεις χτυπούσαν (ατιμωρητί φυσικά) στο ψαχνό δεν ήταν λίγοι οι σοβαροί τραυματισμοί, την ώρα που νοσοκομειακοί έκαναν λόγο για χτυπήματα που θα μπορούσαν να είναι θανάσιμα. Η απροκάλυπτη καταστολή είχε (και συνεχίζει να έχει) σαφή πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά και κυρίως αντίστοιχες πλάτες. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που ο Β. Πολύδωρας κατονόμαζε πραίτορες τους μπάτσους, που «αθώωνε» τις δυνάμεις καταστολής κάνοντας λόγο για «ακίνητα στρατιωτάκια» και «εφορμούσες διμοιρίες διαδηλωτών» και που έλεγε ότι άνθρωποι είναι κι αυτοί, ένοπλοι μάλιστα, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα αντιδράσουν. Λίγο μετά όλοι βλέπαμε σε βίντεο τις –απρόκλητες– μπαλωθιές του ειδικού φρουρού σε παράρτημα υπουργικού κτιρίου (μέχρι να βγει το βίντεο στη δημοσιότητα η κυβέρνηση αρνούνταν τα γεγονότα – μη φανταστεί κανείς πως όταν βγήκε το βίντεο τιμωρήθηκε κανείς). Μαζί με αυτά από κοντά και η ατιμωρησία ή έστω ποινές για γέλια (ή για κλάματα) στους «παραβάτες» θεματοφύλακες της εξουσίας.

Ταυτόχρονα, η αστυνομοκρατία όλο κι αυξανόταν. 8.000 αστυνομικοί ήταν στη πρόσφατη πορεία του Πολυτεχνείου. Μαρτυρίες λένε ότι 2 μόλις μέρες πριν δολοφονήσουν τον Αλέξη, την Πέμπτη, έπεσαν πυροβολισμοί από πολίτη στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου κι η αστυνομία το κουκούλωσε. Αλλά την καταστολή τη ζούσαμε (και εξακολουθούμε να τη ζούμε) καθημερινά. Από τις «προληπτικές συλλήψεις» ως κοινωνικό face control μέχρι τη βίαιη καταστολή των αντιδράσεων για τα Χ.Υ.Τ.Α. κι από τη ποινικοποίηση πολιτικών χώρων και ιδεολογιών μέχρι τον τρομονόμο.

Πλάι σε αυτό, όλη η κοινωνία είδε (και ξαναείδε) της εκλεκτικές συγγένειες της αστυνομίας, δίπλα-δίπλα με τους καλύτερούς της φίλους, τους χρυσαυγίτες. Αυτό δεν το αναφέρουμε τυχαία. Όταν το κράτος τα βρήκε σκούρα στράφηκε στη προσφιλή τακτική του, στην επιστράτευση των παρακρατικών. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κομοτηνή και αλλού έκαναν την εμφάνιση τους ακροδεξιοί και φασίστες υποδυόμενοι τους «αγανακτισμένους πολίτες» πάντα χέρι-χέρι με τα ΜΑΤ. Ο φωτογραφικός φακός έχει πιάσει μπάτσους να κάνουν επεισόδια, ρουφιάνους και νεολαίους της ΝΔ αγανακτισμένους πολίτες (η μνήμη του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα δεν ξεθωριάζει τόσο εύκολα όσο νομίζουν κάποιοι) και φασίστες να κάνουν συλλήψεις. Το παρακράτος στη πλήρη εκδήλωση του... Εξάλλου, μπορεί αρχικά να αποκρύφτηκε επιμελώς, αλλά στο indymedia διαβάζουμε ότι ο δολοφόνος έχει δραστηριοποιηθεί για μεγάλο διάστημα ως μέλος tου πυρήνα της παρακρατικής οργάνωσης στη Καλαμάτα (βλ. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=940498). Μόνο του να τον αφήσουν τον φίλο τους; Ο ομφάλιος λώρος αφεντικών - σύγχρονου φασιστικού παρακράτους δεν κόβεται με τίποτα.

Αντίστοιχα, το προφίλ που προσπαθεί να κατασκευάσει ο δολοφόνος για τον εαυτό του δεν συνάδει με τον «βίο και τη πολιτεία». Μέσω του υπομνήματός του (αυτό)αναφέρεται ως φιλήσυχος, καλός οικογενειάρχης (επιστράτευσε και φωτογραφίες της οικογένειας του για να γίνει πειστικός), εργατικός που «πάντα φερόταν με ευγένεια στους ανθρώπους» (ασχολίαστο). Στην αντίπερα όχθη, οι ίδιοι οι συνάδελφοι του κάνουν λόγο για «Ράμπο», που έχει προκαλέσει επανειλημμένα στη περιοχή των Εξαρχείων (στο Α.Τ. της οποίας υπηρετεί από το 1999 που μπήκε στο σώμα των ειδικών φρουρών (στη πρώτη γενιά ειδικών φρουρών), βλ. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=939613), αλεξιπτωτιστής των ειδικών δυνάμεων, μέλος παρακρατικής φασιστικής οργάνωσης, πιστολέρο, δολοφόνος. Σαν κάτι να μη ταιριάζει… Παρόλα αυτά το κράτος δεν κολλάει πουθενά, αφήνει τις πραγματικές του διαθέσεις να διαφανούν (δυστυχώς μόνο μετά τις δολοφονίες έρχονται στο νου όλες εκείνες οι πράξεις που διαμορφώνουν τα άλλοθι των δολοφόνων): το 2007 ο Επ.Κορκονέας δέχθηκε έπαινο από την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «επέδειξε αυξημένο αίσθημα ευθύνης και επαγγελματικής ευσυνειδησίας και συνέβαλε στην εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας του κοινωνικού συνόλου». Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος…

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ 'Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ;

Μια άλλη πτυχή που εξασφαλίζει την άνεση να κάνουν ότι θέλουν άφοβα οι επίδοξοι δολοφόνοι είναι η εξασφαλισμένη από το κράτος συγκάλυψη της δράσης τους και «ελαφριά» ποινή, αν όχι αθώωση.

Στις 26/1/1990 αθωώνεται στο Εφετείο ο αρχι-σκοπευτής Μελίστας για τη δολοφονία του Μιχ. Καλτεζά έχοντας εκτίσει μόνο 10 μήνες φυλάκισης.

Τον Σεπτέμβριο του 2002 ο Αθ. Ζιώγας «τιμωρήθηκε» με 3 χρόνια φυλάκιση (ποινή μετατρέψιμη). Σύμφωνα με τα λεγόμενά του «γλίστρησε και πέφτοντας ενστικτωδώς πάτησε τη σκανδάλη». Εντελώς τυχαία η σφαίρα πέτυχε στον αυχένα το θύμα, Στέφανο Σαπουνά…

Ίδια περίπτωση είναι και του Καράμπελα, ο οποίος γλίστρησε (κι αυτός) κι ενστικτωδώς (κι αυτός) πάτησε τη σκανδάλη. Η τυχαία εκπυρσοκρότηση πέτυχε (κι εδώ) το θύμα Αν. Κωσταράκη στο κεφάλι…

Άλλος που δεν κράτησε τη ισορροπία του ήταν ο Τυλιανάκης που παραπατώντας εκπυρσοκρότησε το όπλο του και πέτυχε στο κεφάλι τον Μ. Χριστόπουλο. Καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση και τώρα εκτίει τη ποινή του.

Ο Λαγογιάννης δικάστηκε για πλημμέλημα όταν πυροβόλησε 4 φορές τον Θ. Γιάκα που δεν σταμάτησε σε σήμα. Ο δολοφόνος υποστήριξε ότι το θύμα είχε μαχαίρι, το οποίο βέβαια ακόμα αναζητείται…

Ο ανθυπαστυνόμος Βαντούλης πίστεψε πως οι Σέρβοι μαθητές που είχαν έρθει εκδρομή και κοιτούσαν βιτρίνες στη Θεσσαλονίκη ήταν τσαντάκηδες. Το όπλο του «εκπυρσοκρότησε» και σκότωσε τον μαθητή Μ. Μπλάντοβιτς. Ποινή; 2 χρόνια με αναστολή…

Άλλη αντίστοιχη περίπτωση είναι το Γ. Ατματζίδη που αθωώθηκε με απαλλακτικό βούλευμα που ανέφερε ότι δέχθηκε αγκωνιά κι έτσι εκπυρσοκρότησε το όπλο πετυχαίνοντας (ω του θαύματος!) στο κεφάλι τον 18χρονο Λεωνίδη. Σε προηγούμενη κατάθεσή του ο Ατματζίδης υποστήριξε ότι έβγαλε όπλο όταν είδε τον ύποπτο να βάζει το χέρι στη τσέπη του, κίνηση που ερμηνεύτηκε από τον ίδιο ως απειλητική. Μάλλον δεν βόλευε και τόσο αυτό το σενάριο και τροποποιήθηκε λίγο.

Βέβαια, είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που οι τραμπούκοι αστυνομικοί αθωώθηκαν σε περιπτώσεις ξυλοδαρμών (όταν αυτά έφτασαν στα δικαστήρια, γιατί οι συντριπτικά περισσότερες θάβονται). Μόλις μια βδομάδα πριν τη δολοφονία του Αλέξη τα αστικά δικαστήρια «χάιδεψαν» τους νταήδες που ξυλοφόρτωσαν για πλάκα τον κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου οδηγώντας στην αθώωσή τους στην ουσία. Το να πούμε ότι ένας από αυτούς είχε πρόσφατα αναφερθεί και για άλλον σοβαρό ξυλοδαρμό είναι λεπτομέρεια. Μάλιστα επίκειται και δίκη του φοιτητή καθόσον έφαγε ξύλο.

Οι διαβεβαιώσεις ότι θα υπάρξει «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων» μας βρίσκουν κάπως δύσπιστους… Αυτό μας δίδαξε η ιστορία. Αλλά ΙΣΩΣ τώρα, μετά από μια τέτοια γενικευμένη εξέγερση και κατακραυγή της κοινωνίας, υπάρξει βαρύς ο πέλεκυς. Για έναν και μόνο λόγο: η εξουσία θα βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο ώστε να αποποιηθεί την ευθύνη που την βαραίνει. Όμως η εμπιστοσύνη του κοινωνικού συνόλου στη Δικαιοσύνη χάθηκε προ πολλού. Η ελευθερία και η δημοκρατία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς δικαιοσύνη. Και στη περίπτωση του Αλέξη δεν υπήρχε ούτε ψήγμα δικαίου.

Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς μια εξουσία που αναθέτει την δημόσια τάξη σε έναν πρώην αξιωματούχο στρατιωτικό, αρχηγό του ΓΕΕΘΑ; Τι να υποθέσει όταν η βασική εκπαίδευση των εκκολαπτόμενων μπάτσων γίνεται σε στρατόπεδα στρατού ξηράς; «Η αστυνομία φυλάει τον πολίτη». Δεν μας είπαν όμως ΑΠΟ την αστυνομία ποιός θα τον φυλάξει…

Είναι προφανές περισσότερο από ποτέ ότι κάτω από τα κοστούμια, τα πλατιά χαμόγελα και τον ακατάσχετο κομματικό λόγο κρύβεται (;) το σαδιστικό πρόσωπο της εξουσίας που χειροτονεί δολοφόνους. Όποιος κάνει πως δεν κατάλαβε έχει ήδη διαλέξει πλευρά.

Αν αληθεύουν όλα όσα ακούμε τις τελευταίες μέρες ο Κορκονέας γύρισε πίσω γιατί «θίχτηκε», «προσβλήθηκε ηθικά» κι έπρεπε να ξεκαθαρίσει τους ανοιχτούς (λέει αυτός) λογαριασμούς του. Στην Αμάρυνθο ο «ανδρισμός» εκδηλωνόταν με βιασμό. Στα αστυνομικά κελιά του Α.Τ. Ομόνοιας με βασανισμούς. Στα Εξάρχεια με δολοφονίες. Αλλά δεν είναι μόνο εκεί. Είναι παντού.

Και το ερώτημα παραμένει ακόμα το ίδιο: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ:

απάντηση στο (παρα)κράτος

Την εξουσία και τους μηχανισμούς της τη γνωρίζουμε. Πάντα τη γνωρίζαμε. Το ζήτημα είναι από κει και πέρα, αν θα δοθεί απάντηση. Όχι μόνο η απάντηση που δόθηκε χθες, αλλά και αύριο. Και πάντα. Δολοφονίες, παρακράτος, αυταρχισμός, τσαμπουκάδες δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να μείνουν αναπάντητα.

Η οργή δεν έχει όνομα. Έχει όμως νόημα. Και αυτό το νόημα το δίνουν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας που όρθωσε το ανάστημά της. Το δίνουν όλοι οι άνθρωποι κάθε ηλικίας που δεν φοβήθηκαν τις «εξοστρακισμένες» σφαίρες, που οργίστηκαν για τον άδικο χαμό, που (βροντο)φώναξαν για τον Αλέξη, που «φωταγώγησαν» τις νύχτες με βόμβες μολότοφ κι οδοφράγματα. Ίσως κάτω από αυτά τα ασυνήθιστα φώτα φανεί η σαπίλα μιας εποχής, ίσως απογυμνωθεί η κατ’όνομα δημοκρατία και δούμε τι ακριβώς κρύβαμε τόσο καιρό κάτω από το χαλί.

Η κοινωνία που τόσο καιρό φαινόταν βυθισμένη στην αδιαφορία, στον εγωκεντρισμό και τον κομφορμισμό εξερράγη. Και πέρα από τις γελοιότητες των καθεστωτικών ΜΜΕ και των αντεπαναστατών είδαμε τις απαρχές μιας γενικευμένης εξέγερσης. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Η αλληλεγγύη των απανταχού εξουσιαζόμενων οδήγησε σε ένα συνειδητό ξέσπασμα οργής κι αγανάκτησης σε όλο τον κόσμο. Από το Ρίο ντε Τζανέιρο μέχρι τη Ρώμη και τη Γένοβα, από το Λονδίνο μέχρι το Άμστερνταμ, από την Οαχάκα μέχρι την Άγκυρα δίνεται μια αποφασιστική απάντηση που αντιμετωπίζεται επίσης με καταστολή και δεκάδες συλλήψεις (υλικό από όλες τις κινητοποιήσεις υπάρχει στο internet – ενδεικτικά αναφέρουμε http://indy.gr , http://indymedia.org , http://tvxs.gr κ.α. ενώ υπάρχει κι ένας διαδραστικός συμπαράστασης χάρτης στη διεύθυνση http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=945409). Ταυτόχρονα έχει στηθεί και σχετικό blog αλληλεγγύης στις ελληνικές εξεγέρσεις στη διεύθυνση http://www.occupiedlondon.org/blog. Μαθαίνουμε μάλιστα οτι ο Σαρκοζί πιέζει για άμεση κατάπαυση των επεισοδίων φοβούμενος γενικευμένο πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό.

Θα ήταν μία ακόμα από τις πολλές παραλείψεις του παρόντος κειμένου αν δεν αναφέραμε τους κρατούμενους των φυλακών. Έχοντας δώσει πρόσφατα τον δικό τους αγώνα δηλώνουν μια ακόμα φορά παρόντες κάνοντας διαδοχικές φορές αποχή συσσιτίου σε πρώτη φάση για τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου κι έπειτα για συμπαράσταση σε όλες τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν. Η αλληλεγγύη κι εδώ γίνεται «όπλο» στα χέρια του κινήματος, ενώ δεν μπορεί παρά να συγκινεί η κραυγή συμπαράστασης μέσα από τα κελιά της δημοκρατίας.

Από τη περασμένη Κυριακή τα κομματικά συνδικαλιστικά σωματεία και πολλές αριστερές οργανώσεις, αλλά και τα καθεστωτικά ΜΜΕ αποδίδουν τις κινητοποιήσεις στην αβεβαιότητα που νιώθουν τα παιδιά για το μέλλον εργασιακά και οικονομικά. Δεν θα μπούμε σε μια τέτοιου τύπου ανάλυση τώρα, αλλά σε πρώτη φάση εντελώς επιγραμματικά πρέπει να διαφωνήσουμε. Δεν νομίζουμε ότι η νεολαία ανησυχεί μην τυχόν και δεν βρει μια προσοδοφόρα δουλειά που θα αποφέρει τεράστια ποσά και θα τους προσφέρει μια άνετη ζωή. Τα παιδιά δεν ξεσπούν γιατί υπάρχει ανεργία, ούτε γιατί η τιμή του ψωμιού ανέβηκε ή γιατί το ΧΑΑ είναι σε ελεύθερη πτώση. Οπωσδήποτε αυτά είναι φλέγοντα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που πρέπει να τεθούν σε μια ιδεολογική βάση. Αλλά η νεολαία δεν ξεσπά γι’αυτά κατά τη γνώμη μας. Ξεσπά (αδιαμεσολάβητα) γιατί δεν αντέχει άλλο τη πραγματικότητα, την εντατικοποίηση της καθημερινής ζωής. Βαρέθηκε τη μούχλα της πολιτισμικής παρακμής. Σιχάθηκε τη ρουτίνα και τη κανονικότητα. Κουράστηκε να εγκλωβίζεται σε τέσσερεις τοίχους και να αναπαραγάγει στείρες γνώσεις. Δεν νιώθει αβέβαιο το μέλλον. Αντίθετα. Απλά αρνείται το δεδομένο μέλλον που βλέπει να έρχεται. Θέλει να αυτο-απαλλοτριωθεί, να πλάσει τα οράματά της χειραφετημένη κι ελεύθερη, να ζήσει τις ουτοπίες της. Σε όλο αυτό η σπίθα που άναψε τη φλόγα ήταν η απώλεια ενός μέλους της από αυτούς που η νεολαία ούτως ή άλλως είχε στοχοποιήσει.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ

ή αλλιώς, πώς πιαστήκαμε στον ύπνο

Απέναντι στις σφαίρες του κράτους η κοινωνία διαλέγει πλευρά. Εδώ δεν υπάρχει μέση λύση. Οι κεντρώες θέσεις συμβιβαστικού τύπου φαίνεται να εξανεμίζονται. Δεν θεωρούνται (και δεν είναι) καν σοβαρές. Γιατί είναι τώρα, εδώ και μια βδομάδα, που πολλοί ανθρωπολογικοί τύποι απογυμνώνονται από τα ευτελή χαρακτηριστικά τους, τις ιδεοληψίες τους και τα ιδεολογήματά τους. Και αυτή τη φορά δεν αναφερόμαστε μόνο σε απόψεις που εκφράζονται κυρίως από τον χώρο της δεξιάς και πέρα. Δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με αυτούς μιας και δεν βλέπουμε κανένα περιθώριο πολιτικής σύγκλισης ώστε να συναντηθούμε κάπου. Μας προβληματίζει περισσότερο ο χώρος με τάσεις προς τον ριζοσπαστισμό. Αλλά σε μια νύχτα οι περισσότεροι εκτεθήκαμε…

Εκτίθενται οι ψευδο-διανουμενίστικοι κύκλοι που αρέσκονται στο να λανσάρουν μποέμ life-style σε γνωστές καφετέριες στη περιοχή του Κολωνακίου.

Εκτίθενται ορισμένοι ακαδημαϊκοί, που έχοντας χάσει κάθε επαφή με τη κοινωνία παραμένουν «προοδευτικοί» μόνο μέσα στο γραφείο τους (δυστυχώς, κύριοι, στον δρόμο δεν ήρθατε ποτέ).

Εκτίθεται το ΚΚΕ που (όχι παλιά) μιλούσε για «αστυνομικούς, εργαζόμενους, που βγάζουν τίμια το ψωμί τους», ενώ ο δρόμος που διάλεξε και πάλι για να διαμαρτυρηθεί είναι μοναχικός κατηγορώντας όλους τους άλλους. Ας είναι.

Εκτίθεται πλάι σε αυτούς και ο τύπος ανθρώπου που προσάπτει στον εαυτό του την (χαρακτηριστική πλέον) ιδιότητα του «παλιού αριστερού» (τώρα τι;) που βαυκαλίζεται πόσο επαναστάτης ήταν κάποτε αναπολώντας το παρελθόν τόσο πολύ (ίσως για να το πιστέψει κι ο ίδιος).

Εκτίθεται ο κύκλος των εφησυχασμένων πολιτών, των γραφειοκρατών, των οπαδών του μεσαίου (πότε δεξιά-πότε αριστερά) χώρου που διατυμπανίζοντας τα φιλελεύθερα αισθήματά τους (έλεγαν ότι) παλεύουν (από τον καναπέ) για τη δημοκρατία(!). Αλήθεια, πόσο απογυμνωμένη μοιάζει αυτή η «δημοκρατία» τους πεσμένη, ματωμένη σε ένα πεζοδρόμιο!

Αλλά εκτίθενται κι εκείνοι που αποδοκίμαζαν συνολικά τη νεολαία για απάθεια και αποπολιτικοποίηση. Σήμερα οργίζονται που σηκώνει ανάστημα.

Εκτίθενται αυτοί που «καταλαβαίνουν την οργή των νεολαίων» αλλά ταυτόχρονα αναρωτιούνται γιατί την εξωτερικεύουν.

Όμως έτσι ήταν πάντα. Είναι τα συμπτώματα των σύγχρονων κοινωνιών με το δήθεν ανθρώπινο, δημοκρατικό προσωπείο. Είναι αυτή η ιδιότυπα διαμορφωμένη ομάδα ανθρώπων που αναγνωρίζουν την εξέγερση μόνο στα δικά τους στενά πλαίσια. «Να εξεγείρεται η κοινωνία, αλλά μόνο με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Να φετιχοποιεί τις δικές μας εξεγέρσεις, αλλά να μην τις υπερβαίνει παρά μόνο να τις ακολουθεί. Να έχει πολιτική συνείδηση, αλλά μόνο αν αυτή ταιριάζει με τη δική μας. Να αναλαμβάνει πολιτική δράση, αλλά μόνο μέσα από τους κομματικούς μας μηχανισμούς». Γι’αυτό κι η νεολαία κρατάει μια ξεκάθαρη στάση απέναντί τους: τους γυρίζει τη πλάτη όλο και περισσότερο.

Ακόμα κι αν τα παιδιά δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν σωστά τον αγώνα σε κάποιες φάσεις του είναι γιατί πολύ απλά δεν τους έμαθαν να το κάνουν. Η ελευθεριακή παιδεία απέχει παρασάγγας από την εντατικοποίηση της σημερινής εκπαίδευσης που δημιουργεί πειθήνια κι αποδοτικά για την εξουσία και το κεφάλαιο όντα. Αλλά δεν είναι η κατάλληλη ώρα για να αναφερθούμε στον γενικότερο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και στη μάθηση της αντεπανάστασης μέσα από τα σχολεία.

Ακούγοντας τόσες πολλές φορές σε διαδηλώσεις το γνωστό σύνθημα είχαμε αρχίσει ασυναίσθητα τον τελευταίο καιρό να θεωρούμε ότι προσλαμβάνει κάπως …«εθιμοτυπικό» χαρακτήρα. Τώρα το κράτος έρχεται να μας θυμίσει με τον χειρότερο τρόπο πόσο λάθος κάναμε. Τώρα πια είμαστε απόλυτοι:

όσο περνούν τα χρόνια το μίσος μεγαλώνει,

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!

ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ

  • Χαιρετίζουμε όλους τους κοινωνικούς αγωνιστές που επιδόθηκαν συνειδητά με πολιτικά κριτήρια στην αντίσταση κατά της κρατικής βίας και στα τσιράκια της εξουσίας.
  • Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας στους (πολιτικούς και κοινωνικούς) συλληφθέντες, στους τραυματίες διαδηλωτές και εξεγερμένους και τα θύματα καταστολής των τελευταίων ημερών σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο. Κάτω τα χέρια από τη νεολαία!
  • Ζητάμε την άμεση απελευθέρωση όλων των προφυλακισμένων διαδηλωτών τώρα και στο παρελθόν. «Αθώοι» ή «ένοχοι» τους θέλουμε πίσω. Καμία εφαρμογή του τρομονόμου. Κανένας κοινωνικός αγωνιστής όμηρος στα χέρια ενός κράτους που δολοφονεί.


Αλέξη, όταν όλοι μιλούν για γνωστούς-αγνώστους εσύ θα ξέρεις ότι είχες χιλιάδες άγνωστους-γνωστούς. Θα ζεις για πάντα μέσα από την επαγρύπνηση της νεολαίας και τους αγώνες του αύριο. Καλό ταξίδι…

Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει,

είν’ εύκολος.

Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής,

μπορείς να τον καταλάβεις.

Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι’αυτόν.

Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούν

και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό.

Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και στην ηλιθιότητα.

Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.

Αλλά εμείς ξέρουμε:

Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος

Δεν είναι παραφροσύνη, μα

το τέλος της παραφροσύνης.

Δεν είναι χάος

Μα η τάξη.

Είναι το απλό

που είναι δύσκολο να γίνει

(Μπέρτολτ Μπρεχτ)





Η τέχνη δεν αναπαριστά αυτό που βλέπουμε. Μάλλον μας κάνει να το δούμε. (P. Klee)

Η τέχνη δεν αναπαριστά αυτό που βλέπουμε. Μάλλον μας κάνει να το δούμε. (P. Klee)